Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΠΕΡΙ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ (απόσπασμα)

 

 

 Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

ΠΕΡΙ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ

«Πνευματικά Γυμνάσματα», Μελέτη ΙΘ'

       «Συλλογίσου αδελφέ το χάος, εις το οποίον ευρίσκετο καταβυθισμένη , προ της ενσάρκου οικονομία, η ανθρώπινη φύσις τόσο δια τας αμαρτίας , την προπατορικήν και τας προαιρετικάς.

     Οι μεν άνθρωποι δεν ήτο δυνατόν να μας λυτρώσουν, ε το να ήσαν και αυτοί όλοι σκλάβοι του διαβόλου μεμολυσμένοι από τας ανομίας και πολλά βδελυκτοί εμπρός εις τον Θεόν , «πάντες γάρ ήμαρτον» λέγει ο θείος Παύλος, «και υστερούνται της δόξης του Θεού, δικαιούμενοι δωρεών τη αυτού χάριτι δια της απολυτρεώσεως της εν Χριστώ Ιησού» (Ρωμ. γ'23). Όθεν ο μέγας Βασίλειος ερμηνεύων το «αδελφός ου λυτρούται, λυτρώσεται άνθρωπος; ου δώσει τω Θεώ εξίλασμα εαυτού» (Ψαλ. μη'7) λέγει «μήτε ουν τον αδελφόν ζήτει εις απολύτρωσιν, αλλά τον υπερβαίνοντά σου την φύσιν , μήτε άνθρωπον φυλόν , αλλ' άνθρωπον Ιησούν Χριστό, ος και μόνος δύναται δούνε εξίλασμα τω Θεώ υπέρ πάντων ημών, ον προέθετο ο Θεός ιλαστήριον δια της πίστεως εν τω αυτού αίματι».

      Αλλ' ούτε όλοι οι άγγελοι ηδύναντο να μας λυτρώσουν από την αμαρτίαν και από την αιώνιον καταδίκην, διότι αυτοί όντες πεπερασμένης και δυνάμεως και αγαθότητος και σοφίας, όχι μόνον δεν ήθελαν να ιατρεύσουν το άπειρον κακόν μας, αλλ' ούτε ήθελαν δυνηθή να εφεύρουν τον τρόπον της τοιαύτης ιατρείας μας, ούτε ηδύναντο εις όλην την αιωνιότητα να μας κρατήσουν εις το ευ είναι και εις την μακαριότητα. Δια τούτο είπεν ο προφήτης Ησαιας «ου πρέσβυς, ουδέ άγγελος, αλλ' αυτός έσωσεν αυτούς» (ξγ' 9) .

     Αυτός, ποιος; ο Υιός του Θεού και Κύριος ημών, όστις είχε και δύναμιν άπειρον δια να φέρη τον τρόπον της ελευθερίας μας και δικαιοσύνης άπειρον δια να μη κάμη τυραννικήν την ελευθερίαν των θεληματικώς δεδουλωμένων εις τους δαίμονας, και αγαθότητα άπειρον δια να μεταδώση εις όλους ομού τους αιώνας τον πλούν της θείας του χάριτος και της δόξη και να γίνη ο αυτός πηγή αγιασμού και χάριτος εις όλην την ανθρώπινον φύσιν. Όχι μόνον καθό Θεός αλλά και καθό άνθρωπος , ως θεολογούσι τόσον ο άγιος Μάξιμος όσον και ο μέγας της Θεσσαλονίκη Γρηγόριος.

Τώρα στοχάσου και συ, αγαπητέ, και από τον συλλογισμόν αυτόν ταπεινώσου ως εάν ουδέν και ευχαρίστησαι με όλην σου την καρδίαν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν όπου σε ελύτρωσε από εκείνο το άπειρον βάθος από το οποίον δεν ήτο δυνατόν να σε λυτρώση άλλος ποτέ, ποτέ.».