Τις μέρες πού έκανα τοποτηρητής στην Λογγοβάρδα πήγα μια μέρα στην κατοικία του Μοναστηρίου, πού μόνιμα έμενε ένα γεροντάκι, πού είχε την ευθύνη των ζωντανών της Μονής. Πλησιάζοντας, βλέπω τον γέροντα Γαβριήλ, 92 χρόνων, να μεταφέρει τροφή για τα γουρουνάκια. Από το ένα του χέρι βαστούσε το μπαστουνάκι του και από το άλλο τον γκαζοτενεκέ με την τροφή, πού 'τανε αλεύρι και πίτουρο, αναμεμιγμένο με νερό. Πήγαινε βήμα-βήμα.
-Τί κάνεις αυτού, γέρο-Γαβριήλ; Αν πέσεις, θα σε φάνε κ' εσένα τα γουρούνια. -Γέροντα μου, το Μοναστήρι είναι αγροτικό. Φέτος τίποτα δεν θα πάρουν από τα κριθάρια. Αν δεν έχουν ένα ζώο να πουλήσουν, πώς θα πορευθούνε;
Κι ό πολυθρύλητος οικονόμος της Μονής, ό παπά-Δαμιανός, με το νερό πού έπλενε τα πόδια του, μέχρι τα 90 του χρόνια σφουγγάριζε την σκάλα πού ανέβαινε στα κελιά. Κι όχι με κάποια σφουγγαρίστρα με κοντάρι, αλλά γονατιστός από σκαλί σε σκαλί καθάριζε την σκάλα.
Ή βία είναι χαρακτηριστικό των αγίων και των προοδευτικών ανθρώπων. Εκείνοι πού καταβάλλουν βία στα υλικά, έχουνε βία και στα πνευματικά.
-Γέρο-Γαβριήλλ, προφθάνεις να κάνης τον κανόνα σου, πού όλη την ήμερα βολοδέρνεσαι στα χωράφια και φροντίζεις τα ζώα, για να έχει το Μοναστήρι γάλα και αυγά;
-Ναι, Γέροντα και τον κανόνα μου και τις Ακολουθίες κάνω.
Το τέλος τού μοναχού Δανιήλ του Κρικελλιώτου
Μεσουρανεί ή γερμανική Κατοχή. Ή πείνα και ή αρρώστια σαρώνει κάθε ηλικία. Ό ένας κατόπιν του άλλου επιστρέφει στην γήν έξ ης ελήφθη. Είναι τόσο απεχθή τα πρόσωπα των νεκρών, πού ακόμη και ή μάνα δυσκολεύεται να δώσει το στερνό φιλί στο παιδί της. Τα νησάκια γονάτισαν από τον αποκλεισμό και τον περιορισμό. Και ό κατακτητής έγινε δυστυχέστερος των κατακτημένων. Μουλάρια και γαϊδούρια αποσυντεθειμένα και σκουληκιασμένα α μαγειρεύουν στο καζάνι τους, για να ικανοποιήσουν την πείνα τους. Ή Μονή Λογγοβάρδας περιορίζει την σίτιση των μοναχών στο ελάχιστο, για να προσφέρει φαγητό στους κατοίκους του νησιού. Κάθε δύστυχος και πεινασμένος εκεί καταφεύγει. Ξέρει πώς ή Ζωοδόχος Πηγή αστείρευτα πηγάζει ιάματα.
Εκείνον τον καιρό ένας από τούς ασκητικότερους μοναχούς της Αδελφότητος πλησιάζει στην δύση της ζωής. Αυτός είναι ό Δανιήλ από το Κρίκελλο της Ευρυτανίας. Μοναχός σπουδαίος. Στόχευε πάντα την αιώνια ζωή. Έβλεπε πατρίδα μόνιμη τον ουρανό.
Χτύπησε ή καμπάνα μετά τον Εσπερινό με τον χαρακτηριστικό ήχο τού στερνού αποχαιρετισμού. Όλοι οι μοναχοί συγκεντρώθηκαν έξω από το μικρό του κελί. Στάθηκαν σε δύο σειρές, φέροντες όλη την μοναχική πανοπλία, μέγα σχήμα, ράσο και κουκούλι. Σαν να γινότανε Λειτουργία. Όχι με βαριεστιμάρα και προχειρότητα-Δεν βαριέσαι μεταξύ μας είμαστε μήπως υπάρχει κόσμος να μας δη;». Οι φέροντες ιεροσύνη εισήλθαν στο κελί τού ετοιμοθάνατου. Άρχισε το άγιο Ευχέλαιο. Όλοι γονάτισαν στην συγχωρητική ευχή. Όλοι μυρώθηκαν από το ίδιο βαμβάκι πού σταύρωσε το μέτωπο του Δανιήλ. Σε λίγο έρχεται ό αρραβώνας της αιώνιας ζωής.
Όλοι με ξέσκεπη την κεφαλή σιγά ψιθυρίζουν «Σώμα Χρίστου μεταλάβετε, πηγής αθανάτου γεύσασθε. Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ό Κύριος». Και κατόπιν ό αποχαιρετισμός, κατά τον όποιον ό Δανιήλ με τον δικό του τρόπο πλήρωσε τις καρδιές των μοναχών με την ελπίδα της κοινής αναστάσεως. Ό μισονεκρωμένος Δανιήλ, ανακαθισμένος στο κρεβάτι του, σηκώνει άποχαιρετιστικά τα χέρια, και στον κάθε μοναχό πού υποκλίνεται μπροστά στην κλίνη του κράζει και βοά
-Αδελφοί μου, αναχωρώ για την άνω Ιερουσαλήμ, αναχωρώ για την άνω Ιερουσαλήμ...
Και τα γερασμένα χέρια επιστρέφουν στο σώμα γεμάτα θεία χάρη, μετά τον τελευταίο ύποκλιθέντα μοναχό. Και ή ψυχή αποχωρεί για τα άνω δώματα, για την κατοικία των πρωτοτόκων, για την χώρα των ζώντων, χωρίς ρόγχο και αγωνία θανάτου. Άφησε βεβαία σε όλους τούς μοναχούς την ελπίδα της αιώνιας ζωής. Έτσι, φεύγοντας για τα κελιά τους, έλεγαν
-Από σήμερα ό αδελφός μας Δανιήλ βρίσκεται στον παράδεισο του ουρανού.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ ΤΕΥΧΟΣ 701.
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι.Μ. ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΌΡΟΥΣ ΑΡΧ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΖΟΥΜΗ ΤΟΥ ΠΑΡΙΟΥ.
http://apantaortodoxias.blogspot.com/2011/12/blog-post_8281.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου