Την ένδοξη χορεία των Θείων Ιεραρχών απαρτίζουν σεπτοί Ποιμενάρχες, Θεοφόροι Πατέρες, επίλεκτοι Πνευματικοί Ηγέτες, οι οποίοι βάδισαν τη στενή και τεθλιμμένη οδό του Κυρίου και έζησαν και έδρασαν εις «τύπον Χριστού». Η ζωή τους πολυκύμαντη «διήλθε δια πυρός και ύδατος», αλλ΄ ο Κύριος τους «εξήγαγεν εις αναψυχήν». Τους εκτόξευσαν ονειδισμούς, δέχτηκαν συκοφαντίες, υπέστησαν διωγμούς, αλλά παρέμειναν πραείς, μακρόθυμοι, ανεξίκακοι. Ανάμεσα σ΄ αυτή την εκλεκτή Ιεραρχική χορεία συγκαταλέγεται και ο άγιος Μακάριος ο Κορίνθου.
Κόρινθος είναι η γενέτειρά του. Γεώργιος και Αναστασία οι γονείς του. Ευγενείς, πλούσιοι, αλλά και ενάρετοι και θεοσεβείς. Χαράσσουν ανεξίτηλα τη μορφή του Ιησού στην παιδική ψυχή. Και η φλόγα της θεϊκής αγάπης φουντώνει. Προστρέχει, λοιπόν, στην Ι. Μ. Μεγάλου Σπηλαίου και ζητεί να καταταγεί στο τάγμα των Μοναχών. Η φυγή του όμως προκαλεί ανησυχία στους γονείς. Τον αναζητούν, τον ανευρίσκουν και τον επαναφέρουν στο πατρικό, το 1764. Η επισκοπική έδρα της Κορίνθου είναι κενή. Λαός και κλήρος ομόφωνα τον προσκαλούν και η απάντηση είναι αρνητική. Οι παρακλήσεις όμως είναι έντονες και επίμονες κι η υποχώρηση επακόλουθο. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Σαμουήλ χειροτονεί τον Μιχαήλ με το όνομα Μακάριος σε Αρχιερέα. Η Κόρινθος αποκτά έναν εκλεκτό Ιεράρχη, έναν λόγιο Αρχιερέα, έναν ενάρετο Ποιμενάρχη, έναν φιλόστοργο πνευματικό πατέρα. Μέριμνά του πρωταρχική η διαφώτιση του ποιμνίου του. Αγώνας του η πνευματική αναγέννηση και ανασυγκρότηση της Μητροπόλεως, που ο Κύριος του εμπιστεύτηκε. Διδάσκει και νουθετεί, στηρίζει και ελέγχει, συμπάσχει και συγχαίρει. Αναλίσκεται νυχθημερόν στο υψηλό του έργο.
1768. Ο πόλεμος μεταξύ Τούρκων και Ρώσων που αρχίζει, τον αναγκάζει να εγκαταλείψει την έδρα του. Φεύγει για τη Ζάκυνθο. Επισκέπτεται την Κεφαλληνία, προσκυνά το λείψανο του Αγίου Γερασίμου και έρχεται στην Ύδρα, στη Μονή της Θεοτόκου. Η λήξη του Ρωσοτουρκικού πολέμου επιτελείται. Οι Συνοδικοί των Πατριαρχείων χειροτονούν αναίτια και αντικανονικά άλλον Αρχιερέα. Υπομονετικά και ανεξίκακα δέχεται τον Σταυρό. Η αγιότητά του ακτινοβολεί. Οι εχθροί του τον θαυμάζουν. Η στάση του τους αφοπλίζει. Και η ελευθερία κινήσεων στον μαρτυρικό Αρχιερέα παραχωρείται. Ο Μακάριος στη συνείδηση του λαού και στα μάτια του Θεού παραμένει ο Κορίνθου, ο σταυροφόρος.
Επισκέπτεται τη Χίο και στη συνέχεια το Άγιο Όρος. Η ψυχή ζει στιγμές αλησμόνητες. Πιστός τηρητής της Ορθόδοξης Παράδοσης και του Τυπικού της Εκκλησίας διαφωνεί με την τέλεση των μνημοσύνων κατά την Κυριακή και αναχωρεί. Έρχεται πάλι στη Χίο και στη συνέχεια στην Πάτμο. Εδώ συναντά κι άλλους Πατέρες, που για τον ίδιο λόγο είχαν αναχωρήσει από το Άγιο Όρος. Ήταν ο π. Νήφωνας ο Χίος, ο π. Γρηγόριος ο Νισύριος, ο π. Αθανάσιος ο Αρμένιος. Η Χίος όμως τον τραβά κοντά της. Διαμοιράζει την πατρική του κληρονομιά και μεταβαίνει στη Σμύρνη όπου εκδίδει αξιόλογα βιβλία: τη Φιλοκαλία, την Ιερά Κατήχηση, τον Ευεργετινό κ.α. Επιστρέφει στη Χίο, αγοράζει κτήμα και ζει ασκητικά. Η νηστεία, η προσευχή, η αγρυπνία, η μελέτη είναι οι ενασχολήσεις του. Η συγγραφή ψυχωφελών βιβλίων είναι σημαντική. Και η επίγεια ζωή του σφραγίζεται με 8μηνη ασθένεια. Διέρχεται υπομονετικά και δοξολογικά το στάδιο της δοκιμασίας. Στις 17 Απριλίου παραδίδει την ψυχή του στον αγωνοθέτη Κύριο. Ο Θεός τον δοξάζει και σκορπίζει θαυματουργική χάρη σ΄ όσους τον επικαλούνται.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΛΕΙΔΩΝΙΑΡΗ, Eκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου